Daisy na walizkach

Spakowałam się, jutro lecę. Oj, jak mi się nie chce... Chyba po raz pierwszy nie mam ochoty lecieć do kraju. Bilety kupowałam w samym dołku zimowym, marzyłam żeby się stąd na chwilę wyrwać, zobaczyć znajome pyski, odwiedzić Rodzinę, przyjaciół, pooglądać stare kąty. A teraz siedzę wnerwiona, skończyłam się pakować, a najchętniej wywaliłabym te graty na podłogę i zajęła się czymś przyjemnym.

Najbardziej to nie chcę zostawiać Mężyska samego. On marudny taki, auto ma zepsute i kiepskawy nastrój. W sumie to sam sobie winien. Ja w ciągu ostatniego półtora roku wygospodarowałam sobie tutaj koleżanki i nie narzekam na brak rozrywek. On ma pracę i w związku z tym przez większość czasu antenowego się nie nudzi. Tym niemniej jego koledzy są fajni na piwko w czasie lanczu, ale poza tym mieszkają tu i ówdzie, to Liverpool, to Manchester, to jakaś wioska gdzieś w Walii. Wieczorami są niedostępni. Nasza dziura raczej nie jest rozrywkowa. Co prawda całkiem niedaleko jak na tutejsze warunki mieszkają nasi najlepsi, wieloletni przyjaciele, ale raczej nie są w zasięgu wieczornego piwa. A zwłaszcza gdy samochód jest zepsuty, a tutejszy 'fachowy' mechanik mówi, że to może pompa oleju, że on oczywiście wymieni ją za kilkaset funtów, ale nie daje gwarancji. No rewelacyjny biznes, brać ciężką kasę za coś, o czym się nie ma pojęcia...

A dobra, już nie narzekam. Dobranoc.