Młynek

Ozdobiłam młynek. Przywiozłam go z Polski i wykonany jest na życzenie oraz według wskazówek Ewki. Miał być jasny (by pasować do innych rzeczy, które wcześniej zrobiłam), a 'to metalowe' miało być srebrne. Ewka ma prawo rządzić, będzie znosić moją obecność przed operacją, a także pochylać się nade mną z troską w trakcie rehabilitacji. Wykleiłabym dla niej nawet nocnik :-) Na szczęście dostałam młynek i wygląda on obecnie tak:Poprzednie zdjęcie zostało zrobione w resztkach słońca, potem nagle lunęło. Zdjęcie z prawa:...z lewa:...i z tyłu:Bystre oko dostrzeże bez trudu, że przede mną jeszcze sporo lakierowania... Jasne tło jest odpowiednie do tego motywu, ale 'to metalowe' doprowadza mnie do rozpaczy :-( Było wcześniej chromowane i błyszczące jak lustro, pomalowałam je srebrną farbką poli, więc odrobinę zmatowiało, ale i tak nie pasuje do postarzeń. Nie wiem, czym to ewentualnie przypatynować.

Jeśli chodzi o Ewkę - to jedyna osoba, którą udało mi się trochę zarazić dekupażem. Zakupiła kiedyś paczkę serwetek w jesienne liście i okleiła w chacie wszystko, co przed nią nie uciekło. Najbardziej dumna była z doniczki. Gdy pół roku temu odwiedziłam ją po raz pierwszy po remoncie mieszkania, oprowadzała mnie z dumą i pokazywała swoje rzeczy, a we mnie rosło serce, że przyjaciółka także złapała bakcyla (ma smykałkę, oj ma!). Wreszcie doszłyśmy do pokoju, gdzie na szafie stała wielka doniczka z jakąś wiszącą rośliną. Ewa powiedziała 'To popatrz sobie', ja sięgnęłam łapkami po doniczkę i w tym momencie skoczyła na mnie psica, która sama sobie otworzyła drzwi do chaty, i żywiołowo wykazywała radość ze spotkania... Taaa... Ewka zdaje się nadal ma do mnie żal za tę katastrofę, ale ja nie zmienię zdania - doniczkę stłukła ta suka z piekła rodem, Diana!

Tak naprawdę Diana nie ma piekielnego charakteru, za to jest szczęściarą, jak wiele psów koleżanek-blogowiczek. Kilka lat temu wzięto ją ze schroniska, pies przeżył bez wątpienia jakąś traumę i panicznie, histerycznie boi się obcych. Pamiętam Ewki zdziwienie, jak kiedyś wróciła do pokoju i zastała mnie głaszczącą Dianę po głowie. Ewka od lat wie, że ja dobrowolnie psów nie głaszczę (nie boję się, po prostu ja i psy nie przepadamy za sobą), ale bardziej wstrząsający był widok łebka Diany pod obcą ręką. Obecnie jestem już domownikiem i można mną tłuc doniczki...